We zijn, al jaren verbonden aan Zeeland. De zee daar genieten we enorm van. Niet alleen met mooi weer, maar zeker ook als de natuur van zich laat spreken door een flinke storm. We willen ons inzetten om onze ‘Zee-sterren’ te helpen naar het volwassen worden om in de toekomst een mooi mens te mogen zijn. Wij geloven dat een kind het beste kan opgroeien in de eigen, biologische, gezinssituatie: een veilige en stabiele omgeving. Helaas is dit niet voor alle kinderen weggelegd.
VISIE
Ons gezinshuis moet een veilige haven zijn voor de kinderen die voor korte of langere tijd bij ons komen wonen. We zullen hen zo goed mogelijk helpen om hun soms negatieve ervaringen een plaats te geven en/of hun stoornissen te leren gebruiken als een gezonde kracht, zodat ze later zelfstandig kunnen functioneren in de maatschappij. De ouders en directe familie zijn in onze opinie van groot belang en onmisbaar voor de kinderen die bij ons wonen. We investeren, daar waar mogelijk veel in. Deze kinderen willen wij graag een kans bieden om in een omgeving op te groeien die zoveel mogelijk daar op lijkt. Daarom doen we dit in een gewoon huis, in een gewone straat, in een gewone buurt, met alles wat daarbij hoort.
ONZE MISSIE IS EEN LANGE TERMIJN INVESTERING IN DE TOEKOMST
Wij gaan de “Zee-sterren” waar wij voor mogen zorgen, helpen om zichzelf als ‘ster’ te ontwikkelen, om zo later in het grote mensen bestaan hun mannetje of vrouwtje te mogen staan. Een ieder naar wat in zijn of haar vermogen ligt. Inmiddels hebben we hier veel ervaring in opgedaan binnen ons pleeggezin, wat we ruim 15 jaar hebben gedaan.
HET VERHAAL VAN DE ZEESTER
“Op een dag liepen we op het strand. In de verte zagen we een klein jongetje dat zich iedere keer bukte, iets opraapte en in de zee wierp. Omdat we stevig doorliepen haalde we na verloop van tijd dat jongetje in. Hij bukte zich weer, raapte een zeester op en gooide deze in de zee. Het strand was bezaaid met duizenden zeesterren. Als ze op het strand blijven liggen en niet meer in de zee terecht komen, gaan ze dood. Maar er was geen beginnen aan. Het strand was tientallen kilometers lang en overal, zover je kon kijken, zagen we gestrande zeesterren. We werden nieuwsgierig naar het jongetje dat zich blijkbaar niets aantrok van het feit dat het er zoveel waren. En we vroegen hem: 'Waarom doe je dit? Het strand is zo enorm groot en er liggen duizenden zeesterren. Het maakt toch geen verschil of je er een paar teruggooit of niet?' Het jongetje keek ons aan en zei: 'Maar voor deze ene maakt het verschil,' en hij liep verder en gaf weer een zeester terug aan de zee. Hoe lang of kort je ook bij ons woont, we willen jou als ster laten schitteren. Dat ene gebaar is van betekenis en verandert het leven van zovele kinderen. En met dit ene gebaar raakte dit jongetje onuitwisbaar in ons bestaan.”